کلماتتان را پرورش دهید، نه صدایتان را. باران است که گلها را رشد میدهد نه رعد و برق. داد نکشیدن به معنای منفعل بودن نیست، بلکه درباره ی یادگیری روش متفاوت و موثرتری برای ارتباط است. داد زدن، واکنش ترس را در مغز فعال میکند و باعث می شود مغز در حالت دفاعی قرار گیرد و توانایی درک و پردازش خاموش می شود.
بنابراین یادگیری روش تربیتی دیگری بسیار اهمیت دارد. فریاد کشیدن، پیامتان را خاموش می کند. با آرامش با فرزندانتان صحبت کنید تا فرزندانتان بتوانند کلمات شما را بشنوند نه فقط صدایتان را.
گاهی در مقام والدین، احساس بیقراری، خشم، آزردگی و عصبانیت می کنیم و تنها راه انتقال پیاممان را فریاد کشیدن می بینیم. اما بعدش چه احساسی می کنیم؟ احساس وحشت؟ احساس گناه؟ احتمالا این موثرترین روش تربیت فرزندان مان نیست. پس چه کار میتوانیم بکنیم؟ بعضی اوقات واقعا روی اعصابند! اینجا فهرستی از اقداماتی است که می توانیم برای توقف داد زدن انجام دهیم:
- محدودیت های واضحی به شیوه ی مهربان و قاطع تعیین کنید.
- با فرزندان مان همدلی کنیم و قبل از رسیدن به سطوح بالای ناکامی، صادقانه احساساتشان را تصدیق کنیم.
- درباره ی رفتارهای متناسب از لحاظ رشدی آموزش ببینیم تا انتظاراتی منطقی از فرزندانمان داشته باشیم.
- دیدگاهمان را تغییر دهیم و به بدرفتاری به عنوان شیوه ای ارتباطی بنگریم. آنها دارند تلاش می کنند به ما بگویند نیازی رفع نشده دارند (شاید ارتباط یا توجه بیشتر نیاز داشته باشند یا فقط خسته یا گرسنه باشند).
- ما نیاز داریم اول خودمان احساس بهتری داشته باشیم. اگر خودمان احساس بدی داشته باشیم، نمی توانیم به شیوهای آرام و محبت آمیز رفتار کنیم. مراقبت از خودمان و پرکردن پیمانه خودمان حیاتی است.